Instytut Włókien Naturalnych (IWN) - historia
15 marca 1930 roku Towarzystwo Lniarskie w Wilnie tworzy Lniarską Centralną Stację Doświadczalną (prekursora IWN) - jedną z pierwszych w Europie, a z pewnością pierwszą w Polsce.
Instytut Włókien Naturalnych był kontynuatorem tradycji i osiągnięć ośrodków badawczych połączonych z Lniarskiej Centralnej Stacji Doświadczalnej (LCSD), Centralnej Stacji Doświadczalnej Jedwabnictwa (CSDJ) i Polskiego Instytutu Wełnoznawstwa (PIW) oraz kolejno przekształcanych w Lniarsko-Konopną Centralną Stację Doświadczalną (LKCSD - od 1945 r.), Instytut Przemysłu Włókien Łykowych (IPWŁ - od 1952 r.), Instytut Krajowych Włókien Naturalnych (IKWN - od 1972 r.).
Pierwszym dyrektorem i organizatorem LCSD był prof. dr Janusz Jagmin, profesor Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. LCSD była pierwszą placówką naukowo-badawczą w Polsce zajmującą się roślinami włóknistymi. W początkowym okresie działalności LCSD posiadała 4 działy: polowy, przerobu technologicznego, laboratorium i współpracy z pokrewnymi instytucjami naukowymi. Dział polowy prowadzony był na 2 polach doświadczalnych: w Berezweczu (powiat dziśnieński - obszar 60 ha) i w Łazdunach (powiat wołożyński - obszar 25 ha). Opiekę naukową nad Stacją roztaczało specjalne Kuratorium, w skład, którego wchodzili naukowcy z wyższych uczelni oraz przedstawiciele organizacji społecznych, samorządowych i gospodarczych. Już w 1936 r. wprowadzone zostały do rejestru następujące oryginalne odmiany lnu: LCSD I i LCSD II, a w latach następnych LCSD 27 i LCSD 210. Odmiany te stanowiły cenny materiał siewny i decydowały o poziomie planowania lnu i jakości włókna. Znacznym osiągnięciem placówki było także wprowadzenie Norm Standaryzacyjnych dla włókna lnianego. Stacja przygotowywała do pracy również specjalistów włókienników kształconych w niezbędnych kierunkach oraz na różnych poziomach. LCSD wraz z Towarzystwem Lniarskim przy współpracy specjalistów wydawało Przegląd Lniarski.
Druga wojna światowa przerwała działanie LCSD. Pracownie uległy dewastacji. Prof. Jagminowi udało się jednak uratować i przechować, a następnie przewieźć do Poznania (gdzie został gościnnie przyjęty przez Alma Mater Posnaniensis) materiały hodowlane, niezbędne do uruchomienia dalszych prac. Uchwała Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów z dnia 16 listopada 1945 r. reaktywowała Lniarsko-Konopną Centralną Stację Doświadczalną w Poznaniu przy ul. Wojska Polskiego 71.
Kontynuatorami działań prof. Dr Janusz Jagmina byli kolejni dyrektorzy LKCSD oraz pracownicy naukowi placówki, a mianowicie: K. Pietraszkiewicz, B. Tumalewicz, S. Dorabiała, A. Skoczylas, S. Poczobutt-Odlanicki, Włodzimierz Kilanowski, Alfred Frąckowiak. W styczniu 1951 r. LKCSD podporządkowano Ministrowi Przemysłu Lekkiego, a od stycznia 1952 r. powołano Instytut Przemysłu Włókien Łykowych. Zgodnie z zatwierdzonym statutem kierunki jego działania obejmowały inicjowanie i realizację prac naukowo-rozwojowych, związanych z pozyskiwaniem włókien łykowych oraz kierunków jego wykorzystania.
Uchwała Rady Ministrów z dnia 12.01.1972 r. rozszerzyła zakres działania Instytutu Przemysłu Włókien Łykowych na zagadnienia wełnoznawstwa i jedwabnictwa. Potwierdzono w ten sposób pogląd przemawiający za integracją zagadnień włókien naturalnych oraz rozwojem bazy surowcowej dla polskiego włókiennictwa. Wyrazem tego stwierdzenia był zapis w w/w uchwale podkreślający międzyresortowy charakter powołanego Instytutu.
W dniu 20 lipca 1992 roku na wniosek Rady Naukowej zmieniono nazwę IKWN na Instytut Włókien Naturalnych oraz zatwierdzono nowy Statut. Stosownym zarządzeniem Ministra uzupełniło przedmiot i zakres działania Instytutu o możliwość podejmowania działalności usługowej i gospodarczej na potrzeby kraju i eksportu w zakresie objętym przedmiotem działania Instytutu.
W związku z polityką zmierzającą do konsolidacji jednostek naukowo-badawczych, w roku 2002 do struktury Instytutu włączono dotychczasowy Centralny Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przetwórstwa Lnu w Żyrardowie, który po restrukturyzacji przemianowano na Oddział Przędzalnictwa, Tkactwa i Wykończalnictwa.
Dyrektorem Instytutu Włókien Naturalnych w latach 1987 - 2008 był prof. dr Ryszard Kozłowski. Jego Zastępcą do spraw naukowo-badawczych w latach 1996 - 2008 był prof. dr hab. Henryk Burczyk.
Zgodnie z zapisem Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 grudnia 2008 r. (Dz. U. nr 235, poz.1604) z dniem 01.01.2009 roku Instytut Włókien Naturalnych (IWN) oraz Instytut Roślin i Przetworów Zielarskich (IRiPZ) zostały połączone tworząc nową jednostkę o nazwie Instytut Włókien Naturalnych i Roślin Zielarskich (IWNiRZ).
